Nonapeptyd-1

Funkcja nonapeptydu-1

Nonapeptide-1 , zwany także Melanostatine™ 5, jest peptydem właściwym, który został pierwotnie opracowany ze względu na jego działanie przeciwdrobnoustrojowe. Badania na zwierzętach wykazały jednak, że nonapeptyd-1 może hamować syntezę melaniny, co czyni go interesującym w leczeniu niektórych schorzeń skóry. Modele zwierzęce sugerują, że nonapeptyd-1 może zmniejszać syntezę melaniny i przyczyniać się do znacznego zmniejszenia pigmentacji skóry.

  Nonapeptyd-1 został po raz pierwszy wyizolowany z drożdży Streptomyces clavifer, ale obecnie jest wytwarzany syntetycznie za pomocą technologii rekombinacji genetycznej. Po raz pierwszy został opracowany ze względu na działanie przeciwdrobnoustrojowe, ale od tego czasu stwierdzono, że jest silnym inhibitorem tworzenia melaniny w badaniach laboratoryjnych komórek drożdży i czerniaka (raka skóry). Nonapeptyd-1 składa się z aminokwasów arginina-lizyna-metionina-fenyloalanina-prolina-tryptofan-walina.

  Badania na grzybach wskazują, że nonapeptyd-1 w stężeniu 200 ug/ml jest w stanie całkowicie zahamować syntezę melaniny2. W tym konkretnym badaniu wykorzystuje się grzyby, ponieważ warunki bardziej zbliżone do warunków panujących w komórkach ludzkich, wymagają jednak mniej zasobów niż modele zwierzęce. Badania na modelach zwierzęcych wskazują, że nonapeptyd-1 może skutecznie redukować przebarwienia już po jednym zastosowaniu, utrzymując się jednorazowo do 28 dni[5]. W stężeniu 100 mikromoli nonapeptyd-1 może hamować 25–35% aktywności tyrozynazy w modelach zwierzęcych i może zmniejszać zawartość melaniny w melanocytach o 27–43%.

  Głównym przedmiotem zainteresowania badawczego nonapeptydu-1 jest jego zdolność do zmniejszania przebarwień poprzez hamowanie działania tyrozynazy w komórkach wytwarzających melaninę. Zdolność do regulowania produkcji melaniny ma potencjalne zastosowanie w wielu schorzeniach, w tym w fotouszkodzeniach skóry.

Badania sugerują również, że nonapeptyd-1 może odgrywać rolę w ośrodkowym układzie nerwowym, gdzie może oddziaływać zarówno na receptory dopaminergiczne, jak i receptory opioidowe, modyfikując sygnalizację bólową, a także zachowanie. Badania na myszach potwierdzają tezę, że nonapeptyd-1 może mieć centralne działanie, które wpływa na zachowanie i ból.